Not all children do want to sleep under the stars'

Oke poging 2! Gister heb ik een heel verslag geschreven, maar de browser of iets was niet sterk genoeg, dus was het hele verslag gone! Best balen, maar des te beter wordt deze!

We waren gebleven op het punt dat we nog net geen vrijwilligerswerk gingen doen. Uiteindelijk werd het nog net niet en nog lang niet want woensdag en donderdag was er een strike, dit houdt in dat alle winkels gesloten zijn en er geen verkeer mag rijden. Het is iets communistisch politieks. Een soort kinderachtig spelletje van de maoisten om hun macht te laten zien. Heel dom! Want het maakt alleen maar hun eigen economie kapot,die al op het randje van de afgrond ballanceert.

Voor ons was de strike wel lekker! Want er was geen verkeersoverlast en de sfeer was wel appart! We zijn de eerste strikedag maar naar de monkeytempel gelopen. Onze zonden zijn weer vergeven want we hebben de 365 treden der zondevergeving netjes allemaal opgelopen zonder er eentje over te slaan! Jammer genoeg begingen we meteen weer een zonde want we moesten weer betalen, waar wij radicaal tegen zijn als het gaat om een (openbaar) plein of een heilogdom. We zijn dan ook keihard in discussie gegaan en het fijne van dit land is dat je het nog kan winnen ook. De tempel was verder gewoon een tempel, wel mooi! Weinig apen.

De 7e was de dagdat we hadden moeten beginnen met vrijwilligerswerk, maar de regering had er zin in dus had een tweede strike ingelast, met gevolgdat we niet naar die school konden komen.
Omdat we sinds de bergtocht van wandelen houden zijn we maar heel erg ver gaan lopen! Ik denk dat we heel Kathmandu wel doorlopen hebben (1,2 x alkmaar) wat heel leuk is omdat het Zo verschillend is overal en ook eigenlijk vooral heel lelijk is.
Nou hehe we komen aan bij het vrijwilligerswerk gedeelte. We hadden heel onduidelijk contact gehad met de school waardoor ik een beetje bang was dat het een flop zou worden. Gelukkig werden we goed ontvangen en mochten we zelfs bij hun inwonen voor zolang als we er waren!
Shobha en Bimal, schoolhoofd en fisiotherapist van de school en een koppel, waren in eerste instantie heel aardig en praatvol, maar er zat een bepaalde onderlaag onder Hun verhalen die ik in het begin niet helemaal kon plaatsen. Gelukkig hadden we nog een weekend voordat we er achterkwamen wat hun bedoelingen nou waren. In dit weekend hebben we de stad weer wat verder verkend en zijn we naar de shiva tempel gegaan waar het shiva ratri festival was. Heilige festivals zijn hier nogal populair dus het was ongelooflijk druk! Maar wel leuk om wat van te zien!
's Avonds hadden we steeds gesprekken met Shobha en Bimal, of eigenlijk zij meer met ons. De verhalen waren allemaal heel negatief over hun slechte situatie en over de situatie van Nepal en hoe zwaar en moeilijk ze et hadden en hoe alle buitenlanders profeit maakte van Nepal en hoe iedereen weg wilde. Shoba heeft 1000 verschillende dromen aan ons verteld, als dat ze naar Australie kon maar gebleven was om een school op te richten en dat ze danseres Wilde worden en dat ze door wilde studeren en in het buitenland een Nepalees restaurant wilde openen. Al deze dingen zouden niet zo vervelend zijn als et echt haar wensen waren en als ze het echt wel moeilijk had. Maar het moeilijker er aan was dat ze heel veel loog en heel veel schuld op onze schouders schoof,ook omdat wij in het begin hier heel vatbaar voor waren. We voelde ons door haar gesprekken niet meer helemaal welkom en het frustreerde mij dat ik me zo de grond in liet boren door haar. Gelukkig zijn we de een na laatste avond tegen haar in gegaan en hebben we veel van haar missery ontkracht of iniedergeval bij haar gelaten in plaats van op onze schouders. Het dubbele was nog wel dat ze echt tot een hoge middenklasse behoorde en dat ze ook vertelde dat haar vader heel rijk was en dat alleen heel rijke mensen in India konden studeren( wat Bimal op het moment deed) een beetje dubbel dus allemaal! Maar jadat we wat tegengas hadden gegeven werd de sfeer beter en stopte ze met over ons heel proberen te lopen, of stopte wij haar. Best wel goed dat ik geleerd heb om sterker voor mezelf op te komen en niet zo gebruik van me te laten maken.

Die beleving even links laten liggen moet ik maar eens gaan vertellen over het vrijwilligerswerk, waar we uiteindelijk voor waren gekomen!
Het was net examentijd (ja ook voor de kleurers!) dus iedereen was druk in de weer. Waar ik al een beetje bang voor was, was dat er geen plan met ons was. In Nepal gebeurt alles hoe en wanneer het gebeurt zonder vooruitgedachte plannen of ideeen.
We hebben in wat klassen meegekeken en zelf les gegeven. Het is allemaal beter dan niets, maar het onderwijs is echt heel slecht en niet zinvol. De leraren/leraressen zijn 19 jarige studenten die bijvoorbeeld journalistiek studeren. Ze lezen voor uit het boek en laten dit herhalen door de kinderen. Er zit totaal geen interactie in de lessen. De boeken zijn raar ingedeelt, zo leert de derde klas over hoe fotosynthese werkt ( heel ingewikkeld verhaal dat wij pas leren in de tweede van de middelbare als het niet later is) maar staat op de volgende bladzijde uitgelegd dat je kan ruiken met je neus en niet met je ogen. Gewoon een heel erg groot contrast. En de leerlingen leren het wel maar snappen het niet. Het was best wel een cultuurshock om dit allemaal te zien en om zo in een gezin te wonen ( we deden alle gebruiken met hen mee, als Dal Bhat eten, dat is rijst met curry, in de ochtend wat echt heel heftig is! Etc)
Maar ook wel weer leerzaam, ook om te proberen niet meteen zo een westerse mening te hebben over alles want uiteindelijk zijn wij ook niet geweldig.
Maandag was ik ook jarig! Bedankt nog voor de felicitaties! Het was nogal een andere verjaardag als normaal, voor de klas uitleggen hoe je een kubus tekend, maar wel een leuk dagje! Ik heb nog een cadeautje van Floor en we hebben nog een appeltaart gebakkken! Best leuk dus allemaal!

Als jullie nog tijd en energie hebben om door te lezen is dit wel het moment want nu komt het leukste! Rogier, de oom van Floor, kent het schooltje omdat hij hier ook is geweest in 2009. Hij wilde graag wat doen voor de kinderen en heeft geld gestort zodat wij voor iedereen appeltjes konden kopen (484 appelen ofwel 80 kg!) dit was echt heel leuk om voor te bereiden en uiteindelijk uit te delen! De kinderen waren er echt heel blij mee. Bedankt Rogier dat je ons zo een leuke dag hebt gegeven!

Omdat er niet veel te doen was voor ons en omdat we de Nepalese culturverschillen ook wel zat waren zijn we iets eerder als geplant weer vertrokken. We zijn goed uit elkaar gegaan en het was ook nog heel leuk met de meiden die in het huis woonde( zolang shoba en bimal iig uit huis waren, bij terugkomst was iedereen ineens weer verdwenen om te schroben of om te leren) we hebben nog geleerd van Shoba, die net een art of living cursus deed, dat je bent wat je zelf zegt dat je bent. Daarom kan je ook andermans beledigingen of negativiteit buiten jezelf laten. Best een wijze les en dat uitgerekend van haar! Het zijn mensen met Hun hart op de goede plek, die echt heel veel goeds doen voor andere. En hopelijk waren wij gewoon even nodig om hun irritatie te kunnen dumpen over het belabberde stelsel in Nepal. Ik hebb er iniedergeval veel van geleerd en ik ben met en goed gevoel weer weggegaan!

Nepal is een dubbel land en ik zie niet alleen maar de schoonheid. Een gezegde is dat je komt voor de Bergen maar weer terugkomt voor de mensen. De mensen zijn vriendelijk, maar het zijn ook maar mensen! Nepal heeft veel mooie kanten en mooie natuur, maar het is ook een chaos dat nog voor veel meer problemen gaat zorgen. Want zoals Einstein zegt: alleen slimme mensen kunnen boven de chaos leven, en et duurt wel even voordat Nepal dat bereikt met dit onderwijs en deze regering!
Ik ben heel blij dat ik hier heen gegaan ben en ik kom zeker ook ooit wel weer eens terug!

Morgen gaan we naar Thailand waar ik ook heel erg naar uit zie! En ik hou jullie opde hoogte!
Heel veel liefs!