Een nieuw begin en een overweldigend eind

Allahabad, de plaats waar 20 miljoen mensen zouden gaan badderen. Voor ons de beste plek om te zijn dacht ik zo!maar iets wilde ons besparen want ik werd ziek de avond na mijn laatste verslag!
Ziek zijn in 'e'en van de heiligste steden ter wereld en in India is echt niet leuk. Alle geuren en geluiden en mensen (en dat zijn er veel) zijn er teveel. Er is nergens een plekje waar je je terug kan trekken behalve in het guesthouse waar de generator voor electra ook flink zijn best deed naast mijn oor. Voor de eerste ekeer had ik wel heimwee naar huis! en naar normaal eten want mijn maag keerde zich drie keer om zijn as bij elke geur aan indisch eten!
Gelukkig was Karly, een jongen uit finland, ook ziek dus konden we samen proberen beter te worden op het dakterras! dat was wel gezellig.
Na vier dagen (of 3?) was ik weer een beetje de oude en zijn we naar Sarnat gegaan, een plekje buiten Varanasi waar Buddha ooit zijn eerste speach heeft gehouden. Het was hier heeeeerlijk rustig! eindelijk wat stilte!
Het guesthouse, Puja genaamd, had echt een toplocatie met zicht op de ganges vanaf het dakterras, maar verder was het echt verschrikkelijk! we sliepen op steen (echt het verschil was niet groot!!) en de badkamer was op de gang met koud water. Als de mensen onder ons raam stopte met stenen kapot slaan begon de generator te loeien en als deze eindelijk had besloten dat hij stil kon zijn kwamen de apen geluid produceren voor ons raam. Ondanks deze erbarmelijke ervaringen kijk ik goed terug op Varanasi! Het was een beleving! en ik heb weer wat meer gezien dat de mensen hier ook mensen zijn, al zijn ze wel heeel anders!
Een aantal verslagen geleden had ik gezegd dat armoede niet zo te merken is hier, en dat het gewoon heel erg anders is. Ik zei dat het leek alsof mensen hier er minder last van hebben. Ik denk dat ik hier een beetje op terug kom. Het is wel heel anders en ik denk dat de armoede nog veel armoeddiger zou zijn als het in een andere cultuur geplaatst wordt, maar het blijft armoede. India heeft heel veel lagen en je moet door een aantal lagen heen bijten om te zien hoe het echt is. Onder een van die lagen ligt de schoonheid van het land, maar ook de armoede is hieronder verborgen. Of tenminste het lijdende deel van de armoede.

9 februari gingen wij de trein nemen naar Gorakhpur, was de bedoeling..
Na even heerlijk westers gegete te hebben (italiaans, want mijn buik was nogsteeds niet echt goed) zijn we naar het treinstation gegaan.
Even een korte uitleg over de gebruiken hier voordat je doorkan lezen: Als Indiers iets willen krijgen ze het, ze houden van voorrang nemen want als je dat niet doet kom je er niet. 10 februari is de tweede grote badderdag van de Kumh Melah, wat zich grotendeels in Allahabad afspeelt,maar ook deels in Varanasi.
Oke je kan doorlezen!
Heel India wilde naar Varanasi of naar Allahabad, ik heb het nog nooit zoooo druk op een station gezien! Het was echt gekkenhuis! Als er een trein kwam die richting allahabad ging kwamen uit alle hoeken en gaten Indiers aansprinten. De treinen zaten al bomvol,maar er bleven maar mensen duwen en stoten. Men ging voor op de trein zitten of in de bagageruimtes zitten. Het was echt niet normaal! Doordat iedereen zijn kampeerplek had gemaakt van het station was het ook niet echt rustig. Onze trein zou om 11 uur gaan (savonds) wat echt een geluk was! om 11 uur stond hij nog op het bord, maar om 2 over 11 stond er ineens dat hij pas om 3 uur snachts zou gaan. Dat was echt slecht nieuws! om 3 uur stond er dat hij om 4 uur ging en om 4 uur was hij verdwenen van het bord...... Er was nog een trein naar Gorakhpur die ook zoveel vertraging had, in deze trein zoude n wat spanjaarden en een oostenrijks stel gaan. Het oostenrijkse stel was zo aardig om 1 van hun bedbanken te geven aan ons zodat we met die trein konden. Om half 8 kwam de overvolle trein waar we ons nog in moesten douwen. De bedden waren klein en ik moest dit delen met twee backpacks en met Floor (die ook richting ziek begon te neigen!) Ik denk dat deze 24 uur van mijn leven echt wel in de top 10 staan van kutste nachten! Het was echt een hel! Maar met rustig wachten en blijven ademen kom je er wel! en zo kwamen we om 3 uur smiddags in Gorakhpur.
Omdat we inmiddels gehecht waren geraakt aan grote massas mensen in kleine ruimtes besloten we de bus te nemen naar Kushinagar, een ieniemienie dorpje waar Buddha is overleden. Het dorpje was echt heel rustig en niet zo touristisch(tenmintse geen blanke touritsen wel buddisten en chinezen) Dit was echt een plek om evn bij te komen!
Na 2 nachtjes hadden we het alleen wel weer gezien. Ik kan nog niet helemaal de rust vinden in mezelf en eigenlijk wilde ik wel weer weg uit het hectische drukke India. Floor had hetzelfde gelukkig dus besloten we naar Nepal te gaan! (ja zo gaat dat met reizen! lekker gaan wanneer hetn iet meer goed voelt.)
De bussen hier zijn echt gekkenwerk, waarom 20 mensen in een bus als er ook 50 in kunnen?Ik snap niet dat Indiers zich zo laten behandelen! Als tonijn in blik werden we naar Sonauli(de grens) vervoerd. Opgepropt tussen een super verkouden hoestende Floor en een kotsend kindje op mijn broek werd ik toch wel lichtelijk gestoord! (niets tegen Floor hoor! ik kan gweoon niet zo goed tegen hoestende mensen wahhah)
Gelukkig was het visum krijgen in Nepal heel erg simpel! dat had ik niet verwacht na de bureaucratie van India!

India ligt dus al weer achter ons. Als je me vraagt hoe ik het vond kan ik niet maar 1 antwoord geven. Ik heb met elke cel in mijn lichaam genoten,maar ik heb het met dezelfde cellen ook keihard verafschuwd.
Door de vele lagen van dit land kan er niet maar 1 mening over zijn. Ik ben heeeeeel erg blij dat we er heen zijn gegaan en dat ik echt even heb kunnen voelen. Want in India kan je alleen maar overleven als je volkomen je gevoel achterna gaat, want je verstand is simpelweg niet snel genoeg!
Maar ik ben ook blij om in Nepal aangekomen te zijn!

Na 1 nachtje in het verschrikkelijke grensplaatsje geslapen te hebben zijn we nu in Lumbini, het geboorte dorp van Buddha! Zonder dat het ehct onze intentie is maken we echt een Buddha reis hier!
Het dorpje heeft een goede sfeer en is echt in de middle of nowwhere. Er zijn heel veel tempels wat wel een grappige sfeer geeft!
Het land is nog zo plat als een dubbeltje,maar de bergen zijn in de verte al te spotten!
Vandaag (14 fb) hebben we lekker fietsen gehuurd en zijn we rond gaan fietsen. Echt heel erg lieflijk! Per toeval kwamen we ergens in een dorp met ergens een markt waar het super druk was. Men leeft hier echt nog heel primitief! haren knippen op straat bij een soort kappertje die knipt met een kartonschaar. Kolen,rijst,kruiden,aardappelen en noem maar op liggen op grote stapels te wachten tot ze gekocht worden en mensen maken prachtige prijsafspraken in het nepalees. Ze komen nog net niet hun eigen kip omruilen voor 6 brocolies!
Het is hier echt heel fijn en het is goed even wat rust te vinden! De mensen zijn hier al een stuk relaxter al zitten we nog dicht bij India. Het verschil tussen de twee landen is al heel groot! en ik hoop hier wat meer mijn rust te kunnen vinden!
En nieuw deel van onze reis staat te beginnen! en ik hoop er veel uit te kunnen halen!

Dat dus weer even voor nu!
Sorry dat julle nogsteeds geen fotos hebben gezien! ik heb al veel verzoeken gehad! maar ik doe dat expres! want ik wil jullie graag helpen met het trainen van je voorstellingsvermogen en je creatief brein! Daarnaast lukt het ook gewoon nergems om mijn foto s op de computer te krijgen haha. Ik ga het nu probere maar ik beloof niets! Ik vrees het voorstellingsvermogen nog even getriggerd moet worden! succes! en tot ziens!

Liefs